dinsdag 3 december 2013

Luchthaven Charleroi - Leuven

2 december 2013

De twaalfde dag van mijn tocht wandelde ik voor de laatste keer over de Belgische grens Frankrijk binnen. Toen had ik nog een hele tocht voor de boeg. Ware het niet dat ik beloofd had mijn petekind zijn eerste Sinterklaas te geven, dan had ik nog steeds een hele tocht voor de boeg. Dan wandelde ik nu ergens op een strand in Portugal, sigaret in de mondhoek, zon op de neus, pal naar het zuiden. Liep ik zoals gewoonlijk te fluiten van 'Tous les matins nous prenons le chemin, Tous les matins nous allons plus loin, Jour après jour la route nous appelle, C'est la voix de Compostelle', vrolijk het feit negerend dat ik laatstgenoemde stad reeds enkele honderden kilometers eerder gepasseerd was...
Soit, belofte maakt schuld. Ik heb er me enkele dagen geleden bij neergelegd dat mijn tocht naar het zuiden ten einde zou komen. Dan begint een mens toch eens te mijmeren hoe het zou zijn terug thuis te komen.

De honderdvijfendertigste dag van mijn tocht sta ik dus terug op Belgische bodem. Het is een mooie herfstdag. De koudeschok is minder groot dan ik verwacht had. Ik draai even rond op de tarmac om wakker te worden en hoop dat mijn maag terug mee begint te werken. Sinds ik me niet meer te voet verplaats maar op 'conventionele wijze' voel ik mij behoorlijk belabberd. Als één van de laatste passagiers loop ik het gebouw binnen. Ik betrap er mezelf op dat ik plots toch wel erg snel door de trage massa wandel. Ben ik snel, zijn zij nu zo traag, of ben ik zowaar enthousiast? Mijn rugzak vind ik ongeschonden op de bagageband terug. De douane glimlacht gek genoeg terug dus ik neem aan dat de laatste optie van daarnet misschien wel eens het dichtst in de buurt zou kunnen zijn. De deuren zwaaien open en direct ontwaar ik mijn ouders in de groep wachtenden. We vallen elkaar in de armen. Moeke pinkt een traan, ik lach breed en papa komt met de kwinkslag: 'ei terrorist!'. Vlotjes wandelen we naar buiten want ik snak na al die uren bijzonder hard naar een sigaret.

Eén vuilniszak en één Duvel: mijn bestelling ligt klaar in de autokoffer. De rugzak mag voorlopig de vuilniszak in (preventie bedbugs) en ik mag de achterbank op met mijn eerste Duvel in 90 dagen. Uiteraard word ik vervolgens weer gigantisch wagenziek en besluiten we te stoppen bij een restaurant in Waterloo. Na de stoofvlees met frietjes en een Hoegaarden, gaat het weer verder naar Tobias en Marjolein in Leuven (en natuurlijk weer zo ziek als een hond).

Opgelucht trek ik in Leuven de autodeur achter me dicht. In de auto zitten wordt toch een tijdje wennen. Ik neem terug afscheid van mijn ouders. Nu zal het maar voor enkele daagjes zijn. Bij Tobias en Marjolein is het een gezellige drukte met hun twee klein mannen. s' Avonds na het avondeten gaan we nog pinten pakken en wordt het een fijn weerzien met Filip, Jeroen en Tessa. We eindigen zowaar nog in de Fak Letteren...

Het was een gekke dag vandaag. Op voorhand wist ik niet goed wat ervan te verwachten. Ik merk dat de thuisblijvers emotioneler zijn dan ikzelf. Ik voel geen gigantische emoties. Ik ben gewoon blij, tevreden. Mag dat?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten